„… Fretki (Mustela putorius furo) są zwierzętami mięsożernymi, które w warunkach naturalnych żywią się małymi ssakami, ptakami, rybami i bezkręgowcami…”

„… Ich zachowania łowieckie są bardzo złożone; wykazują tendencję do magazynowania żywności, jednak nie jedzą zepsutego pożywienia…”

„… Mimo że w warunkach naturalnych fretka jest zazwyczaj zwierzęciem samotniczym, w warunkach niewoli wymierne korzyści uzyskuje się z trzymania fretek w harmonijnie dobranych grupach społecznych…”

„… Fretka jest zwierzęciem inteligentnym, ciekawskim, towarzyskim i ruchliwym…”

„… Wykazano, że im częstsza interakcja społeczna, tym zwierzę staje się łagodniejsze, dlatego interakcję taką należy kontynuować nawet w wieku dorosłym…”

„… Ponadto fretki z chęcią korzystają z kąpieli wodnych w wanienkach…”

To cytaty z kolejnego dokumentu, na który chciałabym zwrócić Waszą uwagę, a raczej na dyrektywy tego dokumentu… Jest to Zalecenie Komisji Wspólnot Europejskich w sprawie wytycznych dotyczących trzymania zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych i opieki nad tymi zwierzętami…

Sam dokument, jak w nazwie, dotyczy zwierząt doświadczalnych, ale opisano w nim dość istotne kwestie, warte wiedzy właścicieli fretek… To bardzo obszerny dokument, więc postaram się go skrócić, pozostawiając najistotniejsze kwestie…

Zalecenie Komisji

z dnia 18 czerwca 2007 r.
w sprawie wytycznych dotyczących trzymania zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych i opieki nad tymi zwierzętami (notyfikowana jako dokument nr C(2007) 2525) (Tekst mający znaczenie dla EOG) Dziennik Urzędowy L 197 , 30/07/2007 P. 0001 – 0089

(2007/526/WE)
KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 211, tiret drugie, a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych [1] wdraża Europejską Konwencję w sprawie ochrony zwierząt kręgowych wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (dalej zwaną „Konwencją”). Decyzja Rady 1999/575/WE [2] zatwierdziła Konwencję.

(2) Na mocy dyrektywy 86/609/EWG państwa członkowskie zobowiązane są do zapewnienia odpowiedniej opieki i warunków trzymania zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych oraz dopilnowania, aby ograniczenia możliwości zaspokojenia przez nie potrzeb fizjologicznych i zachowawczych były jak najmniejsze.

(3) Dodatek A do Konwencji został wdrożony załącznikiem II do dyrektywy 86/609/EWG, który określa wytyczne w zakresie trzymania i opieki nad zwierzętami wykorzystywanymi do celów doświadczalnych.

(4) W dniu 15 czerwca 2006 r. podczas czwartych wielostronnych konsultacji stron Konwencji przyjęto zmieniony tekst dodatku A.

(5) Zmieniony dodatek A zawiera wytyczne. Dlatego też stosownym jest ujęcie tych wytycznych w formułę zalecenia.

(6) Dyrektywa Rady 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotycząca ochrony zwierząt hodowlanych ustanawia minimalne standardy ochrony zwierząt hodowlanych lub gospodarskich [3].

(7) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 [4] ustanawia przepisy w sprawie dobrostanu żywych zwierząt kręgowych podczas transportu w obrębie Wspólnoty, w tym w zakresie przeprowadzanych przez właściwych urzędników specjalnych kontroli partii wjeżdżających na obszar celny Wspólnoty lub opuszczających go,

NINIEJSZYM ZALECA:

1) Państwa członkowskie powinny zastosować się do wytycznych określonych w załączniku do niniejszego zalecenia w celu wdrożenia przepisów art. 5 dyrektywy 86/609/EWG akapit pierwszy lit. a) i b).

2) Państwa członkowskie powinny poinformować Komisję o działaniach podjętych w celu wprowadzenia w życie niniejszego zalecenia do dnia 15 czerwca 2008 r.

ZAŁĄCZNIK
Wytyczne dotyczące trzymania zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych i opieki nad nimi.

Wprowadzenie

1. Jednym z celów dyrektywy 86/609/EWG jest wprowadzenie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych zapewniającej ograniczenie do niezbędnego minimum możliwego bólu, cierpienia, niepokoju lub trwałego uszkodzenia zadawanych wskutek prowadzonych na tych zwierzętach procedur badawczych.

2. Niektóre procedury badawcze prowadzone są w warunkach terenowych na wolno żyjących, samowystarczalnych zwierzętach dzikich, jednak liczba takich procedur jest stosunkowo niska. Znacząca większość zwierząt wykorzystywanych w procedurach badawczych trzymana jest w różnych obiektach, od zewnętrznych zagród do klatek dla małych zwierząt w ośrodkach dla zwierząt laboratoryjnych. W tej sytuacji dochodzi często do istotnej sprzeczności interesów pomiędzy celami i wymaganiami naukowymi a potrzebami zwierzęcia. W przypadkach takiej sprzeczności możliwości zaspokajania przez zwierzęta podstawowych potrzeb fizjologicznych i zachowawczych (swoboda poruszania się, relacje społeczne w grupie, istotna aktywność, odżywianie, zaspokajanie pragnienia) powinny być ograniczane, o ile to konieczne, wyłącznie przez możliwie najkrótszy okres i w możliwie najniższym stopniu. Wprowadzanie takich ograniczeń powinno podlegać kontroli naukowców, zootechników oraz właściwych osób zobowiązanych do świadczenia doradztwa w odniesieniu do dobrostanu zwierząt przed rozpoczęciem procedur badawczych, w celu zminimalizowania zakresu i skutków naruszenia dobrostanu zwierząt wyłącznie do poziomu koniecznego ze względu na cele naukowe badania.

3. Niniejszy załącznik określa wytyczne dotyczące trzymania zwierząt i opieki nad nimi w oparciu o bieżący stan wiedzy i dobre praktyki. Ponadto rozwija on i uzupełnia podstawowe zasady przyjęte w art. 5 dyrektywy 86/609/EWG. Celem niniejszego załącznika jest tym samym zapewnienie wsparcia władzom, instytucjom i osobom indywidualnym w osiągnięciu celów założonych w tej kwestii w dyrektywie 86/609/EWG.

4. Rozdział ogólny określa wytyczne dotyczące odpowiednich metod trzymania, przechowywania i opieki nad wszystkimi zwierzętami wykorzystywanymi do celów doświadczalnych i innych celów naukowych. Wskazówki dodatkowe dotyczące gatunków powszechnie wykorzystywanych w procedurach doświadczalnych znajdują się w rozdziałach szczegółowych. W przypadkach gdy w rozdziałach szczegółowych poświęconych indywidualnym gatunkom brakuje stosownych informacji, stosuje się wytyczne określone w rozdziale ogólnym.

Rozdziały szczegółowe poświęcone indywidualnym gatunkom opracowano w oparciu o propozycje zgłoszone przez grupy eksperckie zajmujące się gryzoniami, królikami, psami, kotami, fretkami, ssakami naczelnymi z wyjątkiem człowieka, gatunkami hodowlanymi, świnkami miniaturowymi, ptakami, płazami, gadami i rybami. Dodatkowo grupy eksperckie przedstawiły informacje uzupełniające do zgłoszonych propozycji, oparte na dowodach naukowych i doświadczeniach praktycznych.

Za informacje uzupełniające, wyłączną odpowiedzialność ponoszą poszczególne grupy eksperckie; są one dostępne oddzielnie. Dla niektórych grup gatunków, mianowicie płazów, gadów i ryb, oddzielne dokumenty uzupełniające zawierają również informacje dodatkowe dotyczące gatunków mniej powszechnie wykorzystywanych w doświadczeniach i nieopisanych w wytycznych szczegółowych.

W przypadku wystąpienia problemów zachowawczych lub hodowlanych lub w razie konieczności uzyskania dalszych informacji dotyczących specyficznych wymogów dla innych gatunków, należy zwrócić się do ekspertów i pracowników zajmujących się poszczególnymi gatunkami, w celu podjęcia odpowiednich działań zapewniających zaspokojenie potrzeb danego gatunku.

5. Opieka jest słowem, którego znaczenie w odniesieniu do zwierząt przeznaczonych do wykorzystania lub wykorzystywanych w procedurach badawczych lub w odniesieniu do zwierząt laboratoryjnych utrzymywanych w celach hodowlanych, obejmuje wszystkie aspekty relacji pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem. Jego esencję stanowi suma wszelkich zasobów materialnych i niematerialnych zapewnianych przez człowieka w celu pozyskania i utrzymania zwierzęcia w takim stanie fizycznym i psychicznym, który zapewnia ograniczenie jego cierpienia do niezbędnego minimum oraz skuteczność dobrych praktyk naukowych. Opieka rozpoczyna się od momentu, w którym zwierzę zostaje przeznaczone do wykorzystania w procedurach badawczych, w tym od hodowli do takich celów, i trwa nieprzerwanie do momentu humanitarnego uśmiercenia zwierzęcia lub usunięcia go przez ośrodek w inny sposób zgodnie z art. 9 dyrektywy 86/609/EWG po zakończeniu procedury badawczej.

6. Niniejszy załącznik podaje wskazówki dotyczące projektowania właściwych obiektów dla zwierząt oraz zalecenia i wytyczne w zakresie metod osiągania zgodności z wytycznymi dotyczącymi dobrostanu zwierząt określonymi w dyrektywie 86/609/EWG. Niemniej jednak należy uwzględnić fakt, że zalecane normy przestrzeni życiowej zwierząt podano jako wartości minimalne. W określonych okolicznościach konieczne może być ich zwiększenie, ponieważ wymagania środowiskowe poszczególnych zwierząt mogą różnić się na przykład ze względu na gatunek, wiek, warunki fizjologiczne, zagęszczenie hodowlane oraz fakt, że zwierzęta są trzymane jako inwentarz do celów hodowlanych lub doświadczalnych, długoterminowych lub krótkoterminowych. Urozmaicenie warunków bytowania stanowi również istotny element składowy dobrostanu zwierząt.

7. Istniejące obiekty lub wyposażenie powinny zostać zmodyfikowane lub wymienione na nowe, przy uwzględnieniu niniejszych wytycznych, priorytetów dobrostanu zwierząt oraz względów finansowych i praktycznych. Do momentu wymiany lub wprowadzenia modyfikacji należy skorygować liczbę zwierząt trzymanych w istniejących pomieszczeniach stosownie do ich wagi ciała, w celu jak najściślejszego przestrzegania niniejszych wytycznych.

Definicje
Do celów niniejszych wytycznych:

1. „Pomieszczenie dla zwierząt” oznacza pomieszczenie główne, w którym trzymane są zwierzęta, na przykład:

a) „klatka” – zamocowany na stałe lub przenośny kontener zawierający ściany pełne oraz, co najmniej z jednej strony, zamknięty kratą lub siatką drucianą lub, w stosownych przypadkach, siatką z innego materiału, służący do trzymania lub transportu jednego lub więcej zwierząt; w zależności od zagęszczenia zwierząt i rozmiarów kontenera swoboda ruchu zwierząt jest względnie ograniczona;

b) „kojec” – obszar ograniczony ścianami, kratą lub siatką drucianą służący do trzymania jednego lub więcej zwierząt; w zależności od wymiarów kojca i zagęszczenia zwierząt swoboda ruchu zwierząt jest zazwyczaj mniej ograniczona niż w klatce;

c) „wybieg” – obszar ograniczony, na przykład, ogrodzeniem, ścianami, kratą lub siatką drucianą, znajdujący się często na zewnątrz budynków, w którego obrębie zwierzęta trzymane w klatkach lub kojcach mogą się swobodnie poruszać w określonych okresach i umożliwiający im zaspokojenie potrzeb zachowawczych i fizjologicznych, takich jak wysiłek fizyczny;

d) „boks” – niewielkie pomieszczenie zamknięte z trzech stron, zazwyczaj żłobem z jednej i przegrodami bocznymi z dwóch pozostałych stron, służące do trzymania jednego lub dwóch zwierząt na uwięzi.

2. Pomieszczenia pomocnicze, w których mogą być przechowywane pomieszczenia główne dla zwierząt, określane są nazwą „pomieszczeń użytkowych”.
Przykłady „pomieszczeń użytkowych”:

a) pomieszczenia, w których zwierzęta są zazwyczaj trzymane zarówno w celach hodowlanych, jak też inwentarskich oraz w trakcie procedur badawczych;

b) „systemy pomieszczeń”, takie jak izolatki, komory laminarne oraz systemy klatek z wentylacją indywidualną.

ROZDZIAŁ OGÓLNY

1. Obiekty fizyczne
1.1. Funkcjonalność i rozkład ogólny

1.1.1. Wszystkie obiekty powinny być zaprojektowane w sposób zapewniający trzymanym w nich gatunkom odpowiednie warunki bytowania, przy uwzględnieniu ich potrzeb fizjologicznych i zachowawczych. Obiekty powinny być również zaprojektowane i zarządzane w sposób zapobiegający dostępowi osób trzecich oraz wtargnięciu lub ucieczce zwierząt.

Obiekty stanowiące część większego kompleksu budynków powinny być ponadto zabezpieczone przy użyciu odpowiednich środków ochrony oraz rozwiązań konstrukcyjnych ograniczających liczbę otworów wejściowych.

1.1.2. Należy utrzymywać program konserwacji obiektów w celu zapobiegania i usuwania wszelkich usterek budynków lub wyposażenia.

1.2. Pomieszczenia użytkowe

1.2.1. Należy podjęć wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia regularnych i skutecznych procedur czyszczenia pomieszczeń oraz zachowania odpowiednich standardów sanitarnych. Sufity i ściany powinny być wykonane z materiałów odpornych na uszkodzenia, o gładkiej, nieprzepuszczalnej i łatwo zmywalnej powierzchni. Należy zwrócić szczególną uwagę na elementy połączeń, w tym z drzwiami, kanałami, rurami i przewodami. W stosownych przypadkach drzwi do pomieszczenia powinny być wyposażone w okienko inspekcyjne. Podłogi powinny być wykonane z gładkich, nieprzepuszczalnych materiałów, o powierzchni nieśliskiej i łatwo zmywalnej, o wytrzymałości zapewniającej utrzymanie ciężaru konstrukcji i innego ciężkiego wyposażenia bez zagrożenia uszkodzeniem. Otwory ściekowe, o ile są obecne, powinny być odpowiednio zakryte i wyposażone w bariery zapobiegające przedostawaniu się szkodników lub ucieczce zwierząt.

1.2.2. W przypadkach gdy zwierzęta znajdują się na wolnym wybiegu, powierzchnie ścian i podłóg obiektu powinny być wykonane z materiałów odpornych na ciężkie uszkodzenia mechaniczne powodowane przez zwierzęta oraz na procesy czyszczenia. Nie należy stosować materiałów szkodliwych, z którymi kontakt może spowodować zranienie się zwierząt. Należy zapewnić dodatkową ochronę wyposażenia i urządzeń, uniemożliwiającą ich uszkodzenie przez zwierzęta lub zapobiegającą zranieniu się zwierząt.

1.2.3. Gatunków niedobranych, na przykład drapieżników i ich ofiar, lub też zwierząt wymagających różnych warunków bytowania, nie należy trzymać w tym samym pomieszczeniu ani też, w przypadku drapieżników i ich ofiar, w obrębie kontaktu wzrokowego, zapachowego lub głosowego.

1.2.4. Pomieszczenia użytkowe należy w stosownych przypadkach wyposażyć w instrumenty służące do wykonywania prostych procedur badawczych i zabiegów.

1.3. Pomieszczenia do prowadzenia ogólnych i specjalistycznych procedur badawczych

1.3.1. Ośrodki hodowlane lub zaopatrzeniowe powinny być wyposażone w odpowiednie obiekty do wykonywania czynności związanych z przygotowywaniem zwierząt do wysyłki.

1.3.2. W ramach standardów minimalnych wszystkie ośrodki powinny być również wyposażone w obiekty laboratoryjne do wykonywania prostych testów diagnostycznych, sekcji zwłok i/lub do pobierania próbek poddawanych następnie bardziej szczegółowym procedurom laboratoryjnym w innym miejscu.

1.3.3. Należy udostępnić obiekty umożliwiające odizolowanie nowo pozyskanych zwierząt do momentu potwierdzenia ich stanu zdrowotnego oraz dokonanie oceny i zminimalizowanie potencjalnych zagrożeń zdrowotnych dla pozostałych zwierząt.

1.3.4. Pomieszczenia do prowadzenia ogólnych i specjalistycznych procedur badawczych powinny być dostępne w sytuacjach, w których wykonywanie procedur lub obserwacji w pomieszczeniach użytkowych byłoby niepożądane.

1.3.5. W stosownych przypadkach należy zapewnić dostępność jednego lub więcej oddzielnych i odpowiednio wyposażonych pomieszczeń do wykonywania procedur chirurgicznych w warunkach aseptycznych. Należy ponadto zapewnić dostępność obiektów do celów opieki pooperacyjnej w przypadkach, w których konieczne jest jej prowadzenie.

1.3.6. Należy zapewnić pomieszczenia do oddzielnego trzymania zwierząt chorych lub rannych, w koniecznych przypadkach.

1.4. Pomieszczenia techniczne

1.4.1. Pomieszczenia magazynowe powinny być zaprojektowane, użytkowane i utrzymywane w sposób gwarantujący odpowiednią jakość pożywienia i ściółki. Pomieszczenia takie powinny być skutecznie zabezpieczone przez dostępem szkodników i owadów. Inne materiały, które mogą być skażone lub niebezpieczne dla zwierząt lub pracowników obsługi, należy przechowywać oddzielnie.

1.4.2. Należy zapewnić oddzielne pomieszczenia do przechowywania czystych klatek, przyrządów i wyposażenia.

1.4.3. Obszary służące do czyszczenia i mycia powinny mieć rozmiary umożliwiające instalację sprzętu koniecznego do odkażania i czyszczenia używanego wyposażenia. Proces czyszczenia powinien być zorganizowany w sposób umożliwiający oddzielenie wyposażenia czystego od zabrudzonego, w celu zapobieżenia skażeniu wyposażenia świeżo oczyszczonego. Ściany i podłogi powinny być pokryte materiałem powierzchniowym o odpowiedniej trwałości, a wydajność systemu wentylacyjnego powinna gwarantować skuteczne usuwanie nadmiaru ciepła i wilgotności.

1.4.4. Należy zapewnić odpowiednie warunki sanitarne w zakresie składowania i utylizacji zwłok i odpadów zwierzęcych. W przypadkach, w których budowa spalarni odpadów na terenie ośrodka nie jest możliwa lub konieczna, należy zastosować odpowiednie rozwiązania utylizacji takich materiałów, z uwzględnieniem krajowych i lokalnych przepisów i wymogów administracyjnych. Należy podjąć szczególne środki ostrożności podczas postępowania z odpadami toksycznymi, radioaktywnymi lub skażonymi.

1.4.5. Rozkład ogólny i konstrukcja korytarzy i ciągów komunikacyjnych powinny odpowiadać standardom pomieszczeń dla zwierząt. Szerokość korytarzy powinna umożliwiać swobodny transport wyposażenia przenośnego.

2. Warunki bytowania i ich kontrola
2.1. Wentylacja

2.1.1. Należy zapewnić należytą wentylację pomieszczeń użytkowych i pomieszczeń dla zwierząt, gwarantującą zaspokojenie potrzeb przechowywanych w nich zwierząt. Zadaniem systemu wentylacyjnego jest dostarczenie wystarczającej ilości świeżego powietrza o odpowiedniej jakości oraz zminimalizowanie poziomu i rozprzestrzeniania się nieprzyjemnych zapachów, szkodliwych gazów, pyłów i wszelkiego rodzaju czynników zakaźnych. System ten zapewnia również usuwanie nadmiaru ciepła i wilgotności.

2.1.2. Wymiana powietrza w pomieszczeniu powinna następować w odpowiednio krótkich odstępach czasu. W normalnych warunkach adekwatna jest częstotliwość wymiany powietrza piętnaście do dwudziestu razy na godzinę. Niemniej jednak w określonych warunkach, na przykład przy niskim zagęszczeniu zwierząt, częstotliwość wymiany powietrza osiem do dziesięciu razy na godzinę może być wystarczająca. W niektórych przypadkach wystarczająca może być jedynie wentylacja naturalna, bez konieczności stosowania wentylacji mechanicznej. Należy unikać recyrkulacji nieoczyszczonego powietrza. Należy jednak podkreślić, że nawet najbardziej wydajny system wentylacji nie zrekompensuje niewystarczających procedur czyszczenia lub zaniedbań sanitarnych.

2.1.3. System wentylacyjny powinien być zaprojektowany w sposób pozwalający na uniknięcie szkodliwych przeciągów i narażenia zwierząt na hałas.

2.1.4. Palenie w pomieszczeniach, w których znajdują się zwierzęta, powinno być zabronione.

2.2. Temperatura

2.2.1. W dalszych rozdziałach szczegółowych poświęconych indywidualnym gatunkom podano zalecane zakresy temperatur, które powinny być utrzymywane w pomieszczeniach. Należy również podkreślić, że liczby podane w tych rozdziałach odnoszą się do osobników dorosłych i zdrowych. Oseski, młode, zwierzęta bezwłose, bezpośrednio po operacjach, chore lub ranne wymagają często znacznie wyższych temperatur otoczenia. Temperatura otoczenia w obiektach powinna być regulowana zgodnie z możliwymi zmianami w mechanizmach termoregulacji u zwierząt, które mogą zostać zakłócone na skutek określonych warunków fizjologicznych lub przeprowadzonych procedur badawczych.

Należy prowadzić i codziennie dokumentować pomiary temperatury w pomieszczeniach użytkowych.

2.2.2. Konieczne może być zapewnienie systemu wentylacyjnego z podwójną funkcją ogrzewania i chłodzenia dostarczanego powietrza.

2.2.3. W ośrodkach badawczych konieczna może być precyzyjna kontrola temperatury w pomieszczeniach użytkowych, ponieważ temperatura otoczenia jest czynnikiem fizycznym o istotnym wpływie na metabolizm i zachowanie wszystkich zwierząt i może tym samym wpływać na wyniki określonych badań naukowych.

2.2.4. Obszary na zewnątrz budynków, jako miejsca wysiłku fizycznego i kontaktów społecznych w grupie zwierząt, nie mogą być objęte ścisłą regulacją temperatury. Zwierzęta nie powinny być trzymane wyłącznie w obrębie takich obszarów, jeśli warunki otoczenia mogą powodować u nich niepokój.

2.3. Wilgotność

W przypadku niektórych gatunków, takich jak szczury i gerbile, konieczne może być utrzymywanie wilgotności względnej w stosunkowo ściśle określonym zakresie w celu zminimalizowania możliwości wystąpienia problemów zdrowotnych lub związanych z dobrostanem zwierząt, natomiast inne gatunki, takie jak psy, dobrze tolerują nawet szerokie wahania poziomu wilgotności.

2.4. Oświetlenie

W przypadku gdy dostęp światła naturalnego nie zapewnia właściwego cyklu dzień/noc, konieczne jest zapewnienie kontrolowanego oświetlenia zarówno w celu zaspokojenia biologicznych potrzeb zwierząt, jak też zagwarantowania odpowiednich warunków pracy personelu. Należy unikać narażania na zbyt jasne światło niektórych gatunków, którym w obrębie pomieszczeń głównych należy zapewnić schronienia w postaci zaciemnionych miejsc. Należy zapewnić właściwe oświetlenie do wykonywania procedur gospodarskich oraz kontroli zwierząt. Należy zapewnić regularne cykle i intensywność oświetlenia odpowiednie dla danego gatunku i unikać ich zakłóceń. Trzymanie zwierząt albinosów wymaga uwzględnienia ich wrażliwości na światło. Należy rozważyć montaż okien w pomieszczeniach użytkowych, ponieważ stanowią one źródło naturalnego światła oraz mogą stanowić urozmaicenie warunków bytowania dla niektórych gatunków, zwłaszcza zwierząt naczelnych, psów, kotów, niektórych zwierząt gospodarskich i innych większych ssaków.

2.5. Hałas

Narażenie na hałas może być wysoce niekorzystne dla zwierząt. Wysokie poziomy hałasu i gwałtowne dźwięki mogą być stresujące, co oprócz konsekwencji dla dobrostanu zwierząt może wpływać na dane uzyskiwane w doświadczeniach. Poziomy hałasu w zakresie słyszalności zwierząt, w tym w niektórych przypadkach ultradźwięki, tzn. dźwięki wykraczające poza zakres słyszalności ludzkiego ucha o powszechnie przyjętej częstotliwości ponad 20 kHz, powinny być zminimalizowane, w szczególności w okresach odpoczynku zwierząt. Dźwięki systemów alarmowych powinny pozostawać poza zakresem słyszalności zwierząt, o ile warunek ten nie ma wpływu na ich słyszalność dla ludzi. Rozkład przestrzenny pomieszczeń, korytarzy i ciągów komunikacyjnych może być jednym z głównych czynników wpływających na warunki akustyczne obiektu i dlatego też należy go wziąć pod uwagę podczas ich projektowania. W pomieszczeniach użytkowych należy stosować odpowiednie materiały izolacji akustycznej i dźwiękochłonne.

2.6. Systemy alarmowe

Obiekty dla zwierząt uzależnione od rozwiązań technologicznych są szczególnie podatne na zagrożenia. Zaleca się szczególnie, aby obiekty takie były wyposażane w odpowiednie środki ochrony umożliwiające wykrywanie zagrożeń takich jak pożary, wtargnięcie osób trzecich oraz awarie kluczowego wyposażenia, takiego jak wentylatory, urządzenia do ogrzewania lub chłodzenia i nawilżania powietrza.

Obiekty dla zwierząt uzależnione w stosunkowo wysokim stopniu od wyposażenia elektrycznego lub mechanicznego zapewniającego kontrolę warunków otoczenia i ochronę przed zagrożeniami powinny być wyposażane w systemy awaryjne pozwalające na utrzymanie niezbędnego poziomu obsługi i oświetlenia obiektu oraz zapewniające ciągłość działania systemów alarmowych.

Systemy grzewcze i wentylacyjne powinny być wyposażane w urządzenia monitorujące i alarmowe w celu zapewnienia szybkiej identyfikacji i skutecznego usuwania wszelkich usterek i błędów.

W odpowiednio wyeksponowanych miejscach należy umieścić wyraźne instrukcje postępowania w sytuacjach awaryjnych. Zaleca się stosowanie alarmów dla zbiorników wodnych dla ryb i innych zwierząt wodnych, pozwalających na wykrywanie awarii instalacji nawadniania i napowietrzania. Należy podjąć wszelkie środki w celu zagwarantowania, że działanie systemu alarmowego spowoduje możliwie najmniejsze zakłócenia warunków bytowania zwierząt.

3. Edukacja i szkolenia

osoby zaangażowane w opiekę lub we wszelkie inne procedury prowadzone na zwierzętach hodowanych, utrzymywanych lub wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych powinny być odpowiednio wykształcone i przeszkolone zgodnie ze standardami zalecanymi w uchwale w sprawie kształcenia i szkolenia osób pracujących ze zwierzętami laboratoryjnymi przyjętej podczas wielostronnych konsultacji stron Konwencji Rady Europy ETS nr 123 w dniu 3 grudnia 1993 r.

4. Opieka
4.1. Stan zdrowotny

4.1.1. Stan zdrowotny i dobrostan zwierząt trzymanych w obiektach dla zwierząt są całkowicie uzależnione od ludzi. Na stan fizyczny i psychiczny zwierząt wpływają bezpośrednie warunki bytowania, pożywienie, możliwość zaspokojenia pragnienia oraz opieka i troska wykazywane przez personel zajmujący się zwierzętami.

Wszystkie ośrodki powinny przyjąć i stosować strategie postępowania zapewniające utrzymanie odpowiedniego stanu zdrowotnego zwierząt, gwarantującego spełnienie warunków dobrostanu zwierząt i wymogów naukowych. Strategia taka powinna obejmować program monitorowania zagrożeń mikrobiologicznych, plany działania w sytuacjach pogorszenia się stanu zdrowotnego zwierząt oraz określać parametry zdrowotne i procedury wprowadzania nowych zwierząt do obiektu.

4.1.2. Osoba kierująca ośrodkiem powinna dopilnować, aby lekarz weterynarii lub inna właściwa osoba prowadziła regularne inspekcje zwierząt oraz sprawowała nadzór nad warunkami trzymania i opieki nad zwierzętami. Inspekcje zwierząt powinny być prowadzone co najmniej raz dziennie przez osobę przeszkoloną zgodnie z ust. 3 rozdziału ogólnego, w celu zapewnienia identyfikacji wszystkich chorych lub rannych zwierząt i podjęcia odpowiednich działań.

Należy prowadzić regularny monitoring stanu zdrowotnego zwierząt.

4.1.3. Ze względu na potencjalne zagrożenie skażeniem wśród zwierząt, a w konsekwencji także wśród zajmującego się nimi personelu, należy zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie procedur sanitarnych oraz monitorowanie zdrowia personelu.

4.2. Pozyskiwanie zwierząt dzikich

4.2.1. W koniecznych przypadkach pozyskiwanie zwierząt dzikich może być prowadzone wyłącznie przy użyciu metod humanitarnych przez osoby z nimi zaznajomione. Należy zminimalizować wpływ procedur pozyskiwania zwierząt dzikich na otaczającą przyrodę i naturalne środowisko bytowania zwierząt.

4.2.2. Wszystkie zwierzęta, u których w trakcie pozyskiwania lub po jego zakończeniu stwierdzono zranienie lub zły stan zdrowotny, powinny być możliwie najwcześniej poddane badaniu przez właściwą osobę, a następnie odpowiednim procedurom. Konieczne może być przekazanie zwierzęcia do leczenia pod kierunkiem lekarza weterynarii lub, w przypadku poważnego zranienia, niezwłoczne uśmiercenie zwierzęcia w humanitarny sposób, zgodnie z zasadami określonymi w zaleceniach Komisji Europejskiej w sprawie eutanazji zwierząt doświadczalnych (części 1 i 2). W miejscu pozyskiwania zwierząt należy zapewnić dostępność odpowiednich i wystarczających kontenerów transportowych i środków transportu, w razie gdyby zaszła konieczność przewiezienia zwierzęcia na badanie lub leczenie.

4.2.3. Należy zwrócić szczególną uwagę na aklimatyzację, kwarantannę, pomieszczenia do trzymania, procedury gospodarskie oraz opiekę nad pozyskanymi zwierzętami dzikimi. Należy też rozważyć ostateczny los pozyskanych zwierząt dzikich po zakończeniu procedur naukowych jeszcze przed rozpoczęciem prac. Ma to na celu zapewnienie właściwego rozwiązania trudności praktycznych i kwestii dotyczących dobrostanu zwierząt związanych z możliwym wypuszczeniem zwierząt dzikich do ich naturalnego środowiska po zakończeniu procedur badawczych.

4.3. Transport zwierząt

4.3.1. Transport jest dla zwierząt doświadczeniem stresującym, które należy w miarę możliwości złagodzić. Wszelki transport zwierząt, od krótkich przejazdów w obrębie ośrodków naukowych do transportu międzynarodowego, powinien podlegać następującym zasadom:
W przypadkach, w których stosuje się rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 [1], należy stosować się do uchwały w sprawie pozyskiwania i transportu zwierząt laboratoryjnych przyjętej podczas wielostronnych konsultacji stron konwencji Rady Europy (ETS nr 123) w maju 1997 r.

4.3.2. Strona wysyłająca i odbierająca powinny wspólnie uzgodnić warunki transportu oraz czas wyjazdu z miejsca wysyłki i przybycia do miejsca odbioru, w celu dokonania pełnych przygotowań na przybycie zwierząt. Strona wysyłająca powinna dopilnować, aby zwierzęta zostały zbadane i uznane za zdolne do transportu przed umieszczeniem ich w kontenerach transportowych.

4.3.3. Zwierzęta chore lub ranne nie powinny być uznawane za nadające się do transportu, z wyjątkiem zwierząt lekko rannych lub chorych, dla których transport nie będzie źródłem dodatkowego cierpienia, lub w przypadkach, gdy zwierzę transportowane znajduje się pod nadzorem weterynaryjnym przed lub po leczeniu weterynaryjnym.

Zwierzęta chore lub ranne mogą być również transportowane w celach doświadczalnych lub innych celach naukowych zatwierdzonych przez właściwe władze, jeśli choroba lub zranienie stanowi element programu badawczego. Transport takich zwierząt nie powinien powodować żadnego dodatkowego cierpienia, natomiast szczególną uwagę należy zwrócić na dodatkową opiekę, która może być konieczna. Właściwa osoba powinna potwierdzić, że zwierzęta takie są zdolne do odbycia zamierzonej podróży.

4.3.4. Osoba odpowiedzialna za transport zwierząt obejmuje ogólne kierownictwo nad organizacją, prowadzeniem i ukończeniem transportu, bez względu na fakt zlecenia poszczególnych obowiązków stronom trzecim na czas transportu.

4.3.5. Osoba odpowiedzialna za dobrostan zwierząt ponosi bezpośrednią fizyczną odpowiedzialność za opiekę nad zwierzętami podczas transportu. Osoba taka może być pomocnikiem kierowcy lub kierowcą pojazdu obarczonym takim obowiązkiem. Osoba odpowiedzialna za dobrostan transportowanych zwierząt powinna być zaznajomiona ze specyficznymi potrzebami zwierząt laboratoryjnych znajdujących się pod jej opieką.

4.3.6. Trasa podróży powinna być zaplanowana w sposób zapewniający skuteczne zminimalizowanie czasu transportu, od załadunku do rozładunku zwierząt, oraz uniknięcie opóźnień w celu ograniczenia stresu i cierpienia zwierząt. Należy podjąć wszelkie środki w celu zapewnienia zwierzętom odpowiednich warunków otoczenia stosownych dla danego gatunku oraz zminimalizowania możliwości gwałtownych zmian pozycji, nadmiernego hałasu lub drgań występujących podczas transportu.

4.3.7. W stosownych przypadkach kontenery powinny być zaprojektowane w sposób zapobiegający kontaktowi z mikroorganizmami, rozprzestrzenianiu się ich lub ograniczający taki kontakt lub rozprzestrzenianie. Ich konstrukcja powinna umożliwiać inspekcję wizualną zwierząt w sposób niestwarzający zagrożeń mikrobiologicznych dla zwierząt.

4.3.8. Po przybyciu na miejsce przeznaczenia zwierzęta powinny zostać uwolnione z kontenerów transportowych i przebadane przez właściwą osobę tak szybko, jak to możliwe. Zwierzęta chore, ranne lub niewydolne z innych przyczyn należy poddać ścisłej obserwacji i trzymać oddzielnie od pozostałych zwierząt. Zwierzętom takim należy zapewnić właściwą opiekę weterynaryjną lub, w razie konieczności, niezwłocznie je uśmiercić w humanitarny sposób.

4.4. Kwarantanna, aklimatyzacja i izolacja

Okres kwarantanny i izolacji zwierząt ma na celu:
a. ochronę pozostałych zwierząt znajdujących się w ośrodku;
b. ochronę ludzi przed zakażeniem chorobami odzwierzęcymi; oraz
c. wraz z okresem aklimatyzacji, promocję dobrych praktyk naukowych.
Stosownie do okoliczności, długość takich okresów może być zróżnicowana, tak jak określono w przepisach krajowych państw członkowskich lub zgodnie z decyzją właściwej osoby, zazwyczaj lekarza weterynarii wyznaczonego przez ośrodek.

Kwarantanna
Kwarantanna rozumiana jest jako okres trzymania nowo wprowadzanych lub ponownie wprowadzanych zwierząt oddzielnie od pozostałych zwierząt w ośrodku, w celu potwierdzenia stanu zdrowotnego zwierząt oraz zapobieżenia przenoszeniu się chorób. Wprowadzenie kwarantanny zalecane jest w przypadku, gdy stan zdrowotny zwierzęcia pozostaje nieznany.

Aklimatyzacja
Okres aklimatyzacji jest konieczny, ponieważ pozwala zwierzętom na odreagowanie stresu transportowego oraz przyzwyczajenie się do nowych warunków otoczenia i praktyk gospodarskich oraz opieki. Nawet gdy stan zdrowotny zwierząt nie budzi zastrzeżeń, konieczne jest zapewnienie im odpowiedniego okresu aklimatyzacji przed wykorzystaniem ich do celów procedur badawczych. Wymagany czas aklimatyzacji zależy od kilku czynników, takich jak poziom stresu, na który były narażone zwierzęta, który z kolei uzależniony jest od innych czynników, takich jak długość czasu transportu, wiek zwierzęcia oraz zakres zmian w jego otoczeniu społecznym w grupie. Należy również uwzględnić fakt, że w przypadku transportu międzynarodowego konieczne może być wydłużenie okresu aklimatyzacji ze względu na zakłócenia rytmu okołodobowego zwierząt.

Izolacja
Okres izolacji ma na celu ograniczenie zagrożenia przenoszeniem chorób na inne zwierzęta lub ludzi. W przypadku podejrzeń, że zwierzę może stanowić takie zagrożenie, należy trzymać je w oddzielnym obiekcie.

4.5. Trzymanie zwierząt i urozmaicenie warunków bytowania

4.5.1. Wprowadzenie
Wszystkim zwierzętom należy zapewnić odpowiednią przestrzeń pozwalającą na swobodną manifestację szerokiego wachlarza zachowań. O ile to możliwe, zwierzętom należy zapewnić otoczenie w grupach społecznych oraz odpowiednio zróżnicowane warunki bytowania w pomieszczeniach dla zwierząt, w celu umożliwienia im naturalnego zachowania w możliwie najszerszym zakresie. Przebywanie zwierząt w ograniczonych warunkach bytowania może prowadzić do zaburzeń zachowawczych i fizjologicznych i tym samym wpływać na uzyskiwane dane naukowe.

Należy rozważyć potencjalny wpływ rodzaju pomieszczenia oraz programu urozmaicenia warunków bytowania i warunków społecznych w grupie na wyniki badań naukowych, aby uniknąć uzyskania nieprawdziwych danych naukowych, a tym samym niepotrzebnych strat materiału zwierzęcego.

Strategie trzymania zwierząt i urozmaicania ich warunków bytowania stosowane w ośrodkach hodowlanych, zaopatrzeniowych i badawczych powinny być stworzone w sposób zapewniający zaspokojenie potrzeb przechowywanych zwierząt oraz możliwie optymalne wykorzystanie przez nie dostępnej przestrzeni. Powinny one również uwzględniać konieczność prowadzenia obserwacji zwierząt przy możliwie najniższym stopniu zakłóceń oraz środki ułatwiające obsługę. Zalecane minimalne wymiary pomieszczeń dla zwierząt i normy przestrzeni życiowej podano w kolejnych rozdziałach szczegółowych poświęconych indywidualnym gatunkom.

O ile nie określono inaczej, oprócz zalecanych minimalnych powierzchni użytkowych zwierzętom należy zapewnić dodatkowe powierzchnie życiowe przez wprowadzenie dodatkowego wyposażenia do pomieszczeń dla zwierząt, takiego jak półki.

4.5.2. Trzymanie zwierząt
Zwierzęta, z wyjątkiem tych o naturze samotniczej, powinny być trzymane w stałych grupach społecznych złożonych z dobranych osobników. Zwierzęta mogą być trzymane pojedynczo wyłącznie, jeśli istnieją ku temu przesłanki weterynaryjne lub dotyczące dobrostanu zwierząt. Warunki odosobnienia jako element doświadczenia powinny być wprowadzane w uzgodnieniu z zootechnikiem lub właściwą osobą zobowiązaną do świadczenia doradztwa w zakresie dobrostanu zwierząt. W takich okolicznościach należy zapewnić dodatkowe zasoby wspierające dobrostan i opiekę nad tymi zwierzętami. Okres odosobnienia powinien być w takich sytuacjach skrócony do niezbędnego minimum, natomiast, o ile to możliwe, zwierzętom należy wówczas zapewnić kontakt wzrokowy, głosowy, zapachowy i dotykowy z innymi zwierzętami. Wprowadzanie lub ponowne wprowadzanie zwierząt do ustalonych grup społecznych powinno być uważnie monitorowane przez odpowiednio przeszkolony personel, w celu uniknięcia problemów związanych z niedobraniem zwierząt i zaburzeniem relacji społecznych w grupie. Należy promować możliwości trzymania zwierząt w grupach społecznych przez zakup zwierząt zgodnych z tworzoną lub uzupełnianą grupą gatunku stadnego.

4.5.3. Urozmaicenie warunków bytowania
Wszystkim zwierzętom należy zapewnić odpowiednią przestrzeń życiową o stosownym poziomie zróżnicowania umożliwiającą im swobodną manifestację szerokiego wachlarza naturalnych zachowań. Należy zapewnić im w odpowiednim stopniu możliwość kontrolowania i wyboru warunków bytowania w celu zapobieżenia zachowaniom spowodowanym stresem. Cel ten można osiągnąć przez stosowanie właściwych technik urozmaicania warunków otoczenia, rozszerzających zakres czynności, które mogą wykonywać zwierzęta, oraz takich, które pozwalają im na radzenie sobie ze stresem. Oprócz kontaktów społecznych w grupie urozmaicenie warunków bytowania może polegać na umożliwianiu i promowaniu wysiłku fizycznego, poszukiwania pożywienia oraz czynności manipulacyjnych i poznawczych, stosownie do określonego gatunku. Zaleca się umożliwianie zwierzętom wysiłku fizycznego przy każdej nadarzającej się okazji. Urozmaicenie warunków bytowania w pomieszczeniach dla zwierząt powinno odpowiadać potrzebom specyficznym dla danego gatunku oraz potrzebom poszczególnych zwierząt. Formy urozmaicenia powinny pozwalać na względnie łatwe dostosowywanie i modernizację zgodnie z rozwojem wiedzy. Program urozmaicania warunków bytowania zwierząt powinien podlegać regularnym przeglądom i aktualizacjom. Personel odpowiedzialny za opiekę nad zwierzętami powinien być gruntownie zaznajomiony z naturalnymi zachowaniami i mechanizmami biologicznymi danego gatunku, tak aby dobór wprowadzanego urozmaicenia był świadomy i sensowny. Personel powinien być świadomy, że nie wszystkie sposoby urozmaicania warunków bytowania zwierząt przynoszą im rzeczywiste korzyści, i dlatego też powinien monitorować skutki swoich działań i korygować program w razie potrzeby.

4.5.4. Pomieszczenia dla zwierząt
Pomieszczenia dla zwierząt nie powinny być wykonywane z materiałów szkodliwych dla zdrowia zwierząt. Powinny być one zaprojektowane i skonstruowane w sposób zapobiegający możliwości okaleczenia zwierząt. Oprócz pomieszczeń jednorazowego użytku należy stosować materiały odporne na techniki czyszczenia i odkażania. Należy w szczególności zwrócić uwagę na konstrukcję podłóg pomieszczeń dla zwierząt, które powinny odpowiadać potrzebom danego gatunku i wiekowi zwierząt oraz pozwalać na łatwe usuwanie odchodów.

4.6. Karmienie

4.6.1. Forma, zawartość i sposób podawania pożywienia powinny odpowiadać potrzebom żywieniowym i zachowawczym zwierzęcia. Niektórym gatunkom należy stwarzać możliwość poszukiwania pożywienia. Pasze objętościowe stanowią ważny element diety u niektórych gatunków zwierząt, a ich przeżuwanie zaspokaja ponadto określone potrzeby zachowawcze.

4.6.2. Pożywienie dla zwierząt powinno być smaczne i nieskażone. Przy doborze surowców, produkcji, przygotowywaniu i podawaniu pożywienia należy podjąć odpowiednie środki ostrożności w celu zminimalizowania skażenia chemicznego, fizycznego i mikrobiologicznego. Pożywienie powinno być pakowane w worki oznakowane wyraźną informacją identyfikującą produkt i datę produkcji. Producent powinien wyraźnie podawać datę ważności produktu, której należy przestrzegać.

Pakowanie, transport i przechowywanie powinny być również prowadzone w sposób zapobiegający skażeniu, zepsuciu lub uszkodzeniu pożywienia. Pomieszczenia magazynowe powinny być chłodne, zaciemnione, suche oraz skutecznie zabezpieczone przed dostępem szkodników i owadów. Pożywienie łatwo ulegające zepsuciu, takie jak warzywa zielone i pozostałe, owoce, mięso i ryby należy przechowywać w chłodniach, chłodziarkach lub zamrażarkach.

Wszystkie żłoby, koryta lub inne urządzenia do karmienia zwierząt powinny być regularnie czyszczone, a w razie konieczności sterylizowane. W przypadku stosowania karmy mokrej lub gdy pożywienie może łatwo ulec zanieczyszczeniu, na przykład wodą lub moczem, codzienne czyszczenie jest konieczne.

4.6.3. Każdemu zwierzęciu należy umożliwić swobodny dostęp do pożywienia oraz odpowiednią przestrzeń ograniczającą rywalizację o pożywienie. W określonych okolicznościach ilości przyjmowanego pożywienia należy kontrolować w celu uniknięcia otyłości zwierząt.

4.7. Woda

4.7.1. Wszystkim zwierzętom należy zapewnić nieograniczony dostęp do nieskażonej wody pitnej. Należy jednak pamiętać, że woda jest nośnikiem mikroorganizmów, w związku z czym zaopatrzenie w wodę powinno być zorganizowane w sposób pozwalający na zminimalizowanie zagrożenia skażeniem.

4.7.2. Systemy poideł powinny być zaprojektowane i wykorzystywane w sposób zapewniający odpowiednie ilości dostępnej wody o odpowiedniej jakości. Należy zapewnić wystarczającą liczbę punktów pojenia (poideł). W przypadku stosowania systemów poideł automatycznych konieczna jest regularna kontrola ich sprawności oraz serwis i mycie w celu uniknięcia wypadków, takich jak ich zatkanie, nieszczelność lub rozprzestrzenianie się chorób. W przypadku stosowania klatek z podłogami pełnymi, należy podjąć odpowiednie środki w celu zminimalizowania zagrożenia zalaniem ich wodą.

4.7.3. Poszczególne gatunki ryb, płazów i gadów różnią się znacząco pod względem tolerancji na zakwaszenie, zawartość chloru i wiele innych czynników chemicznych w wodzie. Dlatego też należy podjąć odpowiednie działania w celu dostosowania parametrów wody dostarczanej do akwariów i zbiorników do potrzeb i zakresów tolerancji poszczególnych gatunków.

4.8. Podłogi, podłoża, ściółka i materiały do budowy gniazd

4.8.1. Zwierzętom należy zapewnić dostęp do odpowiednich materiałów ściółkowych lub stanowisk legowiskowych oraz właściwych materiałów do budowy gniazd lub stanowisk rozrodczych dla zwierząt hodowlanych.

W pomieszczeniach dla zwierząt umieszcza się zazwyczaj różne materiały spełniające następujące funkcje: pochłanianie moczu i kału, co ułatwia procedury czyszczenia; umożliwienie zwierzęciu wykonywania czynności specyficznych dla danego gatunku, takich jak poszukiwanie pożywienia, rycie lub ukrywanie się; zapewnienie wygodnej, dostosowywanej powierzchni lub bezpiecznej przestrzeni legowiskowej; umożliwienie zwierzęciu budowy gniazda do celów rozrodczych.

Niektóre materiały mogą nie spełniać tych funkcji i dlatego też konieczne jest zapewnienie dostępu do właściwych materiałów w wystarczającej ilości. Wszystkie materiały ściółkowe powinny być suche, chłonne, niepylące, nietoksyczne i wolne od czynników zakaźnych lub szkodników oraz wszelkich innych form zanieczyszczenia. Należy unikać stosowania materiałów wytworzonych z drewna, które zostało poddane obróbce chemicznej lub zawierającego naturalne substancje toksyczne, a także produktów niewiadomego pochodzenia.

4.8.2. Podłoga w obrębie pomieszczenia dla zwierząt powinna stanowić pewne oparcie i wygodne podłoże dla wszystkich zwierząt. Wszystkie obszary legowiskowe powinny być czyste i suche.

4.9. Czyszczenie

4.9.1. Standard obiektu, w tym dobre praktyki inwentarskie, zależy w dużym stopniu od właściwych warunków sanitarnych. W pomieszczeniach użytkowych przeznaczonych do mycia i magazynowania należy utrzymywać bardzo wysokie standardy czystości i porządku. Należy wprowadzić i stosować właściwe procedury czyszczenia, mycia, odkażania oraz, w razie konieczności, sterylizacji pomieszczeń dla zwierząt oraz akcesoriów, butelek i innego stosowanego wyposażenia.

4.9.2. Procedury czyszczenia i dezynfekcji powinny być nieszkodliwe dla zdrowia i dobrostanu zwierząt. Należy wprowadzić i stosować wyraźne i zrozumiałe procedury robocze, w tym system dokumentacji, w odniesieniu do wymiany ściółki w pomieszczeniach dla zwierząt.

4.9.3. Należy regularnie prowadzić czyszczenie i, w stosownych przypadkach, wymianę materiałów stanowiących podłoże w pomieszczeniach dla zwierząt, tak aby nie stały się one źródłem zakażeń chorobowych i inwazji pasożytów.

4.9.4. Wydzielanie charakterystycznych zapachów stanowi istotny element zachowań niektórych gatunków, a procedury czyszczenia powodują określony stopień zakłócenia życia społecznego w grupie zwierząt. Procedury czyszczenia powinny uwzględniać takie potrzeby zachowawcze zwierząt. Decyzje dotyczące częstotliwości czyszczenia powinny być podejmowane z uwzględnieniem rodzaju pomieszczenia dla zwierząt, gatunku i zagęszczenia zwierząt oraz wydajności systemu wentylacyjnego zapewniającego odpowiednią jakość powietrza.

4.10. Postępowanie ze zwierzętami

Jakość opieki nad zwierzętami w laboratorium może mieć wpływ nie tylko na sukcesy hodowlane, współczynniki przyrostu i dobrostan zwierząt, ale również na jakość i wyniki procedur doświadczalnych. Przyzwyczajenie zwierząt do właściwych i godnych zaufania metod postępowania w rutynowych procedurach inwentarskich i badawczych ogranicza stres zarówno u zwierząt jak i personelu. W przypadku niektórych gatunków, na przykład psów i zwierząt naczelnych, istotne korzyści dla zwierząt, personelu zajmującego się zwierzętami i programu naukowego może przynieść wprowadzenie programu szkoleniowego promującego wzajemną współpracę podczas procedur badawczych. W postępowaniu z niektórymi gatunkami kontakt społeczny z człowiekiem powinien być priorytetem.

Z drugiej strony w określonych przypadkach należy unikać nadmiernego kontaktu ze zwierzętami. Odnosi się to w szczególności do zwierząt dzikich, stanowiąc jednocześnie jedną z przyczyn, dla których zwierzęta dzikie są mniej odpowiednie do celów doświadczalnych. Personel sprawujący opiekę nad zwierzętami powinien w każdym przypadku wykazywać opiekuńcze i pełne szacunku podejście do zwierząt, a także być gruntownie zaznajomiony z technikami postępowania i poskramiania zwierząt.

W stosownych przypadkach należy zagwarantować personelowi odpowiedni czas na mówienie do zwierząt, opiekę nad nimi, ich szkolenie i pielęgnację.

4.11. Humanitarne metody uśmiercania

4.11.1. Wszystkie humanitarne metody uśmiercania zwierząt wymagają specjalistycznej wiedzy i doświadczenia, które można osiągnąć wyłącznie przez właściwe przeszkolenie. Zwierzęta należy uśmiercać z zastosowaniem metod zgodnych z zasadami określonymi w zaleceniach Komisji Europejskiej w sprawie eutanazji zwierząt doświadczalnych (części 1 i 2).

4.11.2. Dopuszcza się eutanazję nieprzytomnego zwierzęcia przez skrwawienie, jednak nie powinno się stosować leków paraliżujących mięśnie przed wystąpieniem utraty przytomności, leków kuraropodobnych oraz porażenia prądem bez przepływu prądu przez mózg, o ile zwierzę nie zostało wcześniej uśpione.

Zwłoki można utylizować wyłącznie po potwierdzeniu śmierci zwierzęcia.

4.12. Dokumentacja

Dokumentacja źródeł pozyskiwania, sposobów wykorzystania i ostatecznej utylizacji wszystkich zwierząt hodowanych, trzymanych w celach hodowlanych lub w celu dostarczenia ich do wykorzystania w procedurach naukowych powinna być prowadzona nie tylko w celach statystycznych, ale również w związku z dokumentacją stanu zdrowotnego i wyników hodowlanych, jako wskaźnik dobrostanu zwierząt oraz do celów inwentarskich i planowania.

4.13. Identyfikacja

W niektórych przypadkach zachodzi konieczność indywidualnej identyfikacji zwierząt, na przykład wykorzystywanych do celów hodowlanych lub do procedur naukowych, umożliwiającej prowadzenie szczegółowej dokumentacji. Wybrana metoda identyfikacji powinna być pewna i wiarygodna oraz sprawiać zwierzęciu możliwie najmniejszy ból i dyskomfort w momencie zastosowania oraz w perspektywie długoterminowej. W razie konieczności należy stosować środki uspokajające lub znieczulenie miejscowe. Personel powinien być przeszkolony w zakresie technik identyfikacji i znakowania zwierząt.

ROZDZIAŁ SZCZEGÓŁOWY POŚWIĘCONY INDYWIDUALNYM GATUNKOM

A. Wytyczne szczegółowe dla gryzoni
B. Wytyczne szczegółowe dla królików
C. Wytyczne szczegółowe dla kotów
D. Wytyczne szczegółowe dla psów
E. WYTYCZNE SZCZEGÓŁOWE DLA FRETEK

1. Wprowadzenie

Fretki (Mustela putorius furo) są zwierzętami mięsożernymi, które w warunkach naturalnych żywią się małymi ssakami, ptakami, rybami i bezkręgowcami. Ich zachowania łowieckie są bardzo złożone; wykazują tendencję do magazynowania żywności, jednak nie jedzą zepsutego pożywienia.

Mimo że w warunkach naturalnych fretka jest zazwyczaj zwierzęciem samotniczym, w warunkach niewoli wymierne korzyści uzyskuje się z trzymania fretek w harmonijnie dobranych grupach społecznych. W warunkach naturalnych fretki żyją w norach i dlatego też w niewoli należy zapewnić im dostępność takich materiałów jak rurki, w których mogą czołgać się i bawić.

Fretki zazwyczaj wydają potomstwo raz w roku, łącząc się w pary na wiosnę. Samce są wrogo nastawione do innych nieznanych samców, z którymi prowadzą zacięte walki w sezonie rozrodczym. Tym samym w tych okresach konieczne może być trzymanie samców w odosobnieniu.

Fretka jest zwierzęciem inteligentnym, ciekawskim, towarzyskim i ruchliwym, co należy uwzględnić w projektowaniu pomieszczeń i postępowaniu z tymi zwierzętami. Wymagane jest stosowanie pomieszczeń o złożonej strukturze, zabezpieczonych przed ucieczką zwierząt i umożliwiających fretkom manifestację szerokiego wachlarza zachowań naturalnych.

2. Warunki bytowania i ich kontrola

2.1. Wentylacja
(Patrz: ust. 2.1 rozdziału ogólnego)

2.2. Temperatura

Fretki należy trzymać w temperaturze w zakresie od 15 oC do 24 oC.
Ponieważ fretki nie posiadają dobrze wykształconych gruczołów potowych, nie powinny przebywać w wysokich temperaturach, które mogą prowadzić do wyczerpania organizmu.

2.3. Wilgotność

Uznaje się, że kontrola lub pomiar wilgotności względnej nie są konieczne, ponieważ fretki znoszą szerokie wahania wilgotności względnej otoczenia bez wyraźnych skutków ubocznych.

2.4. Oświetlenie

Źródło i rodzaj oświetlenia powinny być akceptowalne dla zwierząt, przy czym należy zachować szczególną ostrożność w trzymaniu fretek, zwłaszcza albinosów, w górnych rzędach baterii klatek.

Możliwe jest trzymanie fretek w warunkach naturalnego dwudziestoczterogodzinnego cyklu dnia i nocy.

W przypadku gdy oświetlenie sztuczne stosowane jest jako element dzienny cyklu oświetlenia, powinno ono być włączone nie krócej niż osiem godzin dziennie i w normalnych warunkach nie dłużej niż szesnaście godzin dziennie.

Niemniej jednak należy zauważyć, że modyfikacje cyklu rozrodczego tych zwierząt wymagają wprowadzenia zmian w cyklu dnia i nocy (np. element dzienny cyklu oświetlenia może obejmować okres od sześciu do szesnastu godzin).

W przypadku całkowitej eliminacji oświetlenia naturalnego fretkom należy zapewnić oświetlenie nocne o niskim natężeniu, pozwalające im na zachowanie pewnej widoczności przy jednoczesnej aktywacji odruchu przestrachu.

2.5. Hałas

Brak odgłosów lub stymulacji dźwiękowej może być szkodliwy i powodować niepokój u fretek. Niemniej jednak odnotowano, że głośny, nieznajomy hałas i drgania mogą powodować u fretek zaburzenia stresowe, dlatego też należy ich unikać. Należy rozważyć metody ograniczenia powstawania nagłego lub nieznajomego hałasu w obrębie obiektów dla fretek, w tym odgłosów pochodzących z procedur inwentarskich prowadzonych w obrębie obiektu oraz ze źródeł zewnętrznych. Wpływ hałasu ze źródeł zewnętrznych może ograniczyć właściwa lokalizacja obiektu oraz odpowiednie rozwiązania architektoniczne. Hałas wytwarzany w obrębie obiektu można zredukować, stosując materiały lub konstrukcje dźwiękochłonne. Podczas projektowania czy też modyfikowania konstrukcji pomieszczeń dla fretek należy skorzystać ze specjalistycznego doradztwa z zakresu metod ograniczania poziomu hałasu.

2.6. Systemy alarmowe
(Patrz: ust. 2.6 rozdziału ogólnego)

3. Stan zdrowotny
(Patrz: ust. 4.1 i 4.4 rozdziału ogólnego)

4. Trzymanie, urozmaicenie warunków bytowania i opieka

4.1. Trzymanie zwierząt

Zwierzęta należy trzymać w harmonijnie dobranych grupach społecznych, chyba że istnieją przesłanki naukowe lub dotyczące dobrostanu zwierząt do trzymania ich w odosobnieniu.

W sezonie rozrodczym konieczne może być trzymanie dorosłych samców w odosobnieniu, w celu uniknięcia walki między nimi skutkującej okaleczeniem zwierząt. Trzymanie samców w grupach daje jednak dobre wyniki w pozostałych okresach życia zwierząt.

Samice ciężarne należy trzymać w odosobnieniu wyłącznie w końcowej fazie ciąży, nie dłużej niż dwa tygodnie przed wykoceniem.

Odosobnienie zwierząt w normalnych warunkach trzymanych w grupie może stanowić istotny czynnik stresujący. Warunki odosobnienia dłuższego niż dwadzieścia cztery godziny uważa się za poważne naruszenie dobrostanu zwierząt. Dlatego też fretki nie powinny być trzymane w odosobnieniu przez okres powyżej dwudziestu czterech godzin bez uzasadnionych przyczyn natury weterynaryjnej lub dotyczących dobrostanu zwierząt. Warunki odosobnienia dłuższego niż dwadzieścia cztery godziny jako element doświadczenia powinny być wprowadzane w uzgodnieniu z zootechnikiem lub właściwą osobą zobowiązaną do świadczenia doradztwa w odniesieniu do dobrostanu zwierząt.

Fretkom trzymanym pojedynczo ze względów naukowych lub dotyczących dobrostanu zwierząt należy zapewnić dodatkowe zasoby wspierające dobrostan i opiekę nad tymi zwierzętami. Zwierzętom trzymanym pojedynczo należy zapewnić codziennie dodatkowy czas na socjalizację z ludźmi oraz kontakt wzrokowy, słuchowy i, o ile to możliwe, dotykowy z innymi fretkami.

Wzorce zachowań społecznych fretek powinny być uwzględnione przez zapewnienie regularnej interakcji z innymi fretkami, trzymanie zwierząt w grupie i regularną opiekę nad nimi. Regularne i pełne zaufania postępowanie z fretkami jest dla nich wysoce korzystne, dlatego należy promować takie strategie, które pozwalają na uzyskanie zwierząt bardziej towarzyskich i lepiej przystosowanych do celów badawczych.

Fretki wykształcają wzorce zachowań społecznych już we wczesnym wieku i dlatego jest rzeczą szczególnie ważną, aby młoda fretka miała zapewniony kontakt społeczny z innymi fretkami (np. z osobnikami z tego samego miotu) oraz z ludźmi (np. opiekunami). Codzienna opieka na tym szczególnie wrażliwym etapie rozwoju warunkuje wykształcenie zachowań społecznych u fretek dorosłych. Wykazano, że im częstsza interakcja społeczna, tym zwierzę staje się łagodniejsze, dlatego interakcję taką należy kontynuować nawet w wieku dorosłym.

4.2. Urozmaicenie warunków bytowania

Konstrukcja pomieszczeń dla fretek powinna zaspokajać potrzeby specyficzne dla gatunku i danej rasy zwierzęcia. Powinna ona pozwalać na względnie łatwe dostosowywanie i modernizację zgodnie z rozwojem wiedzy.

Konstrukcja pomieszczeń powinna zapewniać fretkom odpowiednio wysoki stopień prywatności i umożliwiać kontrolę nad interakcjami społecznymi z innymi członkami grupy.

Oprócz zalecanej minimalnej powierzchni podłogi podanej poniżej, zwierzętom należy zapewnić wydzielone obszary do wykonywania różnych czynności, na przykład w postaci uniesionych platform lub ścianek działowych w kojcach. W przypadku stosowania skrzynek do budowy gniazda ich konstrukcja powinna zapewnić wystarczającą ilość miejsca dla wszystkich młodych fretek.

Należy zapewnić dostępność pojemników i rurek wykonanych z kartonu lub sztywnych tworzyw sztucznych, oraz torebek papierowych, które stymulują zachowania eksploratorskie i zabawę fretek. Ponadto fretki z chęcią korzystają z kąpieli wodnych w wanienkach i rynnach.

4.3. Pomieszczenia dla zwierząt – wymiary i powierzchnia podłogi

Niniejsze wytyczne mają na celu promowanie trzymania fretek w grupach społecznych oraz zapewnienie im odpowiedniego urozmaicenia warunków bytowania. Należy podkreślić, że zgodnie z tą koncepcją i strategią postępowania zaleca się szczególnie mocno trzymanie fretek w dużych, harmonijnie dobranych grupach społecznych, zarówno w celu zoptymalizowania wykorzystania dostępnej powierzchni jak też zmaksymalizowania możliwości interakcji społecznych wśród zwierząt.

Pomieszczenia dla fretek, w tym ścianki działowe pomiędzy pomieszczeniami, powinny być wykonane z materiałów trwałych i łatwych do czyszczenia. Ich budowa i konstrukcja powinny zapewniać szerokie pole widzenia, umożliwiając fretkom swobodny ogląd innych fretek i personelu oraz otoczenia poza ich bezpośrednim pomieszczeniem. Fretkom należy również zapewnić możliwość schronienia i zabezpieczenia prywatności w obrębie ich pomieszczenia oraz, w szczególności, odcięcia się od kontaktu wzrokowego z fretkami w innych pomieszczeniach.

Ponieważ fretki wykazują niezwykłe zdolności do ucieczki, konstrukcja ich pomieszczenia powinna zapobiegać ucieczce zwierzęcia lub jego okaleczeniu w przypadku podjęcia takiej próby.

Zalecana minimalna wysokość pomieszczenia dla fretek powinna wynosić 50 cm. Fretka uwielbia wspinanie się na przeszkody, a taka wysokość pomieszczenia umożliwia zastosowanie odpowiedniego urozmaicenia jej warunków bytowania. Dostępna powierzchnia podłogi powinna umożliwiać zwierzęciu swobodne poruszanie się oraz wybór oddzielnych obszarów do snu, pożywiania oraz wypróżniania się. W celu zapewnienia odpowiedniej przestrzeni zapewniającej możliwość urozmaicenia warunków bytowania, powierzchnia wszystkich pomieszczeń dla zwierząt powinna wynosić co najmniej 4500 cm2. Minimalne wymagania przestrzeni dla jednej fretki są następujące:

Tabela E.1
Fretki: minimalne wymiary pomieszczeń i dostępnej przestrzeni
| Minimalny rozmiar pomieszczenia (cm2) | Minimalna powierzchnia podłogi na jedno zwierzę (cm2) | Minimalna wysokość (cm) |

Zwierzęta do 600 g | 4500 | 1500 | 50 |
Zwierzęta powyżej 600 g | 4500 | 3000 | 50 |
Dorosłe samce | 6000 | 6000 | 50 |
Samica z młodymi | 5400 | 5400 | 50 |

Pomieszczenia dla zwierząt powinny mieć raczej kształt prostopadłościanu, a nie sześcianu, co ułatwia im aktywność lokomotoryczną.

Ograniczenie dostępnej przestrzeni poniżej wymogów minimalnych podanych powyżej, na przykład w klatce metabolicznej do celów naukowych, może stanowić poważne naruszenie dobrostanu zwierząt.

4.3.1. Podłogi
W pomieszczeniach dla fretek zaleca się stosowanie podłóg pełnych ciągłych o gładkim, nieśliskim wykończeniu. Dodatkowe wyposażenie pomieszczenia, takie jak legowiska lub platformy powinno zapewniać ciepłe i wygodne miejsce do odpoczynku dla wszystkich znajdujących się w nim fretek.

W przypadku fretek nie należy stosować systemów podłóg otwartych, takich jak wykonane z krat lub siatki.

4.4. Karmienie
(Patrz: ust. 4.6 rozdziału ogólnego)

4.5. Woda
(Patrz: ust. 4.7 rozdziału ogólnego)

4.6. Podłoża, ściółka i materiały do budowy gniazd

Wszystkie fretki wymagają stosowania materiałów ściółkowych. Oprócz tego należy zapewnić im dostępność materiałów do budowy gniazda, takich jak siano, słoma lub papier. Systemy ściółki głębokiej uznaje się za dodatkowe urozmaicenie warunków bytowania fretek.

Dobra praktyka postępowania z fretkami przewiduje stosowanie ściółki lub materiału podściółkowego, co najmniej w ilości ułatwiającej czyszczenie i minimalizującej potrzebę regularnego mycia lub spłukiwania pomieszczeń wodą.

4.7. Czyszczenie

Podczas czyszczenia pomieszczeń na mokro przez spłukiwanie wężem, nie należy dopuścić do tego, aby fretki zostały spryskane wodą. W przypadku spłukiwania pomieszczeń wężem fretki należy przenieść z pomieszczenia do suchego miejsca i umieścić je w nim z powrotem po jego odpowiednim wyschnięciu.

Fretki wykazują skłonność do wypróżniania się na powierzchnie pionowe w wydzielonym obszarze pomieszczenia. Korzystne może być zastosowanie kuwet, które mogą ograniczyć konieczną częstotliwość czyszczenia pozostałych obszarów pomieszczenia.

Wszelkie odchody i zanieczyszczone materiały ściółkowe należy usuwać ze wszystkich obszarów wykorzystywanych przez fretki do wypróżniania się, co najmniej raz dziennie lub częściej, w razie potrzeby.

Wymaganą częstotliwość czyszczenia pozostałych obszarów pomieszczenia należy określić z uwzględnieniem czynników takich jak zagęszczenie zwierząt, konstrukcja pomieszczenia oraz etap hodowlany, np. okres okołoporodowy.

4.8. Postępowanie ze zwierzętami
(Patrz: ust. 4.10 rozdziału ogólnego)

4.9. Humanitarne metody uśmiercania
(Patrz: ust. 4.11 rozdziału ogólnego)

4.10. Dokumentacja
(Patrz: ust. 4.12 rozdziału ogólnego)

4.11. Identyfikacja
(Patrz: ust. 4.13 Rozdziału ogólnego)

F. Wytyczne szczegółowe dla zwierząt naczelnych
a. Uwagi ogólne
b. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad marmozetami i tamarynami
c. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad małpami płaksowatymi
d. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad makakami i koczkodanami
e. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad pawianami
G. Wytyczne szczegółowe dla zwierząt gospodarskich i świnek miniaturowych
a. Uwagi ogólne
b. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad bydłem
c. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad owcami i kozami
d. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad świniami i świnkami miniaturowymi
e. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad koniowatymi, w tym końmi, kucykami, osłami i mułami
H. Wytyczne szczegółowe dla ptaków
a. Uwagi ogólne
b. Wytyczne dodatkowe dotyczące utrzymywania i opieki nad ptactwem domowym, w trzymaniu i podczas procedur
c. Wytyczne dodatkowe dotyczące utrzymywania i opieki nad indykami domowymi, podczas trzymania i prowadzenia procedur
d. Wytyczne dodatkowe dotyczące utrzymywania i opieki nad przepiórkami, podczas trzymania i prowadzenia procedur
e. Wytyczne dodatkowe dotyczące utrzymywania i opieki nad kaczkami i gęsiami, podczas trzymania i prowadzenia procedur
f. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad gołębiami, podczas trzymania i prowadzenia procedur
g. Wytyczne dodatkowe dotyczące trzymania i opieki nad amadynami zebrowatymi, podczas trzymania i prowadzenia procedur
I. Wytyczne szczegółowe dla płazów
J. Wytyczne szczegółowe dla gadów
K. Wytyczne szczegółowe dla

Sporządzono w Brukseli dnia 18 czerwca 2007 r.
W imieniu Komisji
Stavros Dimas – Członek Komisji

[1] Dz.U. L 358 z 18.12.1986, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2003/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 230 z 16.9.2003, str. 32).
[2] Dz.U. L 222 z 24.8.1999, str. 29.
[3] Dz.U. L 221 z 8.8.1998, str. 23. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 806/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1).
[4] Dz.U. L 3 z 5.1.2005, str. 1.

…

by: Ana 

foto: 
1) agrest
2) ferretta.pl
© All rights reserved or Some rights reserved, publikacja powyższych zdjęć wymaga zgody autorów 

literatura:
[1] eur-lex.europa.eu

…